Soms valt alles uit elkaar, en juist dán valt het samen.

Niet plots, maar laag voor laag. In gebeurtenissen die je houvast lostrekken en je dwingen om opnieuw te voelen: wat klopt er nog, en wat niet meer? De afgelopen twee jaar raakte mij in alles waar ik voor leef en in alles wie ik ben: moeder, dochter, zus en vrouw.
Er gebeurde veel in korte tijd, meer dan ik dacht te kunnen dragen. Ik werd als moeder geraakt in de diepste vezels van mijn moederhart.

Te midden hiervan verloor ik in een tijdsbestek van vier maanden gevoelsmatig mijn gezin waarin ik opgroeide. Mijn broer, mijn steun en toeverlaat en fantastische oom van mijn zoontje overleed na een ziekbed van vier weken.  Mijn moeder werd kort daarna ongeneeslijk ziek en voor mijn vader werd het mentaal te zwaar om te dragen. Het voelde alsof ik me bevond in het oog van de storm. Hoge golven. Weinig zicht en houvast.

En precies op het moment dat ik dacht: "ik kan niet meer", bleef ik juist staan. Niet door hard te worden, maar door zacht te blijven. Door aanwezig te zijn; in het rauwe, in het echte, in alles wat er wél was – en wat mocht ontstaan. En daar, middenin die storm, vond ik de liefde van mijn leven. Juist dat is het wonderlijke aan het leven: dat het je kan breken én helen tegelijk. 

Wat ik al voelde, kreeg vorm. Wat ik al deed, kreeg een naam:

Puur Veerkracht. Puur Menskracht.

Geboren uit dezelfde bron: de overtuiging dat werk en leven niet losstaan van wie je bent. Dat systemen mensen niet mogen overschrijven, en dat werk pas klopt, als je er ook als mens mag zijn.

Ik ben een schippersdochter – opgegroeid met stroming, koers en vertrouwen op deining. Reislustig, betrokken, ondernemend en gevoelig voor wat onder de oppervlakte beweegt. Ik studeerde rechten aan de RuG, werkte in de zorg en het bedrijfsleven,
en ontdekte gaandeweg dat echte verandering ontstaat wanneer mensen zich werkelijk gezien voelen.

Het wordt nooit meer zoals het was. Maar wat gebleven is – sterker nog, wat verdiept is – is de overtuiging dat je het leven ten volle moet leven. Niet aan de zijlijn, maar in het midden ervan. Met alles wat daarbij hoort: liefde, verlies, verandering, loslaten en groei. Dat besef neem ik mee in alles wat ik doe. In hoe ik kijk, luister en begeleid. Met aandacht voor wat klopt en met ruimte voor wie iemand werkelijk is. Vanuit Puur Veerkracht. Vanuit Puur Menskracht. Met openheid, richting en de rust van weten: zelfs op ruwe zee kun je koers houden.

Ik vaar dan ook graag een stukje met jou of je organisatie mee, tot je weer voelt:

"Dit ben ik, dit zijn wij, dit klopt, dit is de juiste koers".

 Martina van der Himst